Od pojawienia się dronów komercyjnych, jednym z bardziej problematycznych tematów było zagadnienie ubezpieczenia OC dla operatorów bezzałogowców. Ubezpieczyciele często mieli problem ze zrozumiem tajników pracy z dronami czego wynikiem były skomplikowane, drogie lub zwyczajnie nieprzydatne w praktyce oferty ubezpieczeniowe. To może się właśnie zmienić. Przedstawiamy OCdrony – przejrzyste ubezpieczenie na prostych zasadach, dzięki któremu ubezpieczymy się bez wychodzenia z domu.
Największy producent dronów postanowił zaktualizować swoją usługę ubezpieczenia od nieszczęśliwych wypadków, dodając do niej DJI Care Refresh FlyAway – czyli ubezpieczenie od utraty jednostki latającej. Oferta może okazać się bardzo przydatna, należy jednak pamiętać o tym, że obejmuje ona na tą chwilę tylko drony DJI Mini 2, DJI Mavic Air 2 oraz DJI Avata, a także że należy spełnić kilka warunków, aby ochrona sprzętu weszła w życie. Poniżej dokładna informacja:
„Usługa wymiany DJI Care Refresh Flyaway obejmuje modele DJI Mini 2, Mavic Air 2 oraz DJI Avata. Jeśli powyższy produkt zostanie zgubiony, po zakończeniu procesu usługi wymiany, możesz otrzymać od DJI całkowicie sprawną jednostkę niczym nie odbiegającą od nowego sprzętu.
Aby upewnić się, że Twój dron może korzystać z usługi wymiany Flyaway (jeśli dotyczy), wejdź w [Profile] – [Device Management] w aplikacji, aby powiązać swoje konto DJI z dronem, a także powiązać z nim aparaturę sterującą. Usługa wymiany jednostki nie może być wykonana, jeśli dron nie został powiązany z kontem i aparaturą sterującą, oraz jeśli konto lub aparatura nie były powiązane przed utratą drona.
● Powiązanie drona z kontem DJI oznacza, że właściciel konta ma prawo własności do drona.
● Powiązanie drona z aparaturą sterującą zostaje zapamiętane w systemie.
Powiązanie z kontem
[Profile] –> [Device Management] –> [Account and Device] –> [Bind to Account]
Powiązanie aparatury sterującej
[Profile] –> [Device Management] –> [Value-added Service] –> [Bind New RC]
W sytuacji ucieczki drona tylko właściciel powiązanego konta może ubiegać się o usługę jego wymiany. W tej sytuacji należy sporządzić raport DJI Care Flyaway Aircraft Report z powiązanej aparatury sterującej, aby oznaczyć drona jako utraconego.
Usługa wymiany Flyaway – nie ma potrzeby odsyłania żadnych części.
Opłata za usługę – Flyaway
Jeśli zdecydujesz się skorzystać z usługi wymiany Flyaway, należy dostarczyć dokumentację powypadkową oraz sporządzić raport DJI Care Flyaway Aircraft Report jako zaświadczenie do usługi wymiany. Analiza danych nie zostanie wykonana podczas procesu wymiany.
Po sporządzeniu raportu DJI Care Flyaway Aircraft Report dron nie będzie mógł być dalej użytkowany. Jeśli dron zostanie odnaleziony przed uiszczeniem opłaty serwisowej, należym skontaktować się z DJI w celu anulowania raportu DJI Care Flyaway Aircraft Report, aby dron mógł być ponownie użytkowany. Jeśli uiściłeś już opłatę serwisową, zgłoszony dron staje się własnością DJI w ramach usługi Flyaway Coverage, a raport DJI Care Flyaway Aircraft Report nie będzie mógł zostać anulowany.”
Wiele wskazuje na to, że w tym roku zima w Polsce zaskoczy nie tylko drogowców. W wielu miejscach kraju śnieg nie leży maksymalnie pięć minut, a prognozy przewidują, że w najbliższym czasie temperatury zaczną zbliżać się do wartości, jakich nie widzieliśmy od paru lat. Ze względu na kilka czynników, latanie dronem zimą nie należy do najłatwiejszych. Operatorom dronów wyszła naprzeciw firma DJI, która zamieściła na swoim blogu poradnik dotyczący używania i konserwacji bezzałogowców w tych trudnych warunkach. Poniżej znajdziecie tłumaczenie tego wpisu.
Drony DJI zasilane są akumulatorami litowymi. Temperatury poniżej 15°C zwiększają wewnętrzną oporność akumulatora, co prowadzi do spadku pojemności rozładowania i przyspieszenia spadku napięcia podczas rozładowywania. Podczas lotu, jeśli napięcie akumulatora znacznie spadnie (poniżej 3V na celę), dron nie będzie w stanie kontynuować lotu z maksymalną prędkością. Wraz z dalszym spadkiem poziomu naładowania akumulatora, rośnie ryzyko awarii zasilania.
System kontroli lotu zawiera zestaw czułych urządzeń, w tym czujniki optyczne, czujniki soniczne oraz moduł IMU (inercyjna jednostka pomiarowa – m.in. żyroskop, termometr, akcelerometr i barometr). Śnieg i lód mogą przysłonić lub zablokować te czujniki i wpłynąć na cały system kontroli lotu. Dodatkowo, wysoki współczynnik odbicia światła od śniegu oraz wysokie wahania temperatury mogą wpłynąć na prawidłowość pobieranych danych o otoczeniu wyżej wymienionych czujników, co również może wpłynąć na pracę systemu kontroli lotu.
Operatorzy dronów powinni ubierać się w odpowiednio ciepłą i chroniącą przed wiatrem odzież podczas pracy w warunkach zimowych. Podczas lotu w otoczeniu śniegu, operatorzy powinni używać gogli ochronnych, aby ochronić oczy przed refleksami światła.
Matrice 300 RTK został zaprojektowany, aby zapewnić bezpieczeństwo lotu w najbardziej wymagających warunkach. W tym celu został on poddany szerogowi rygorystycznych testów. Poniżej znajduje się tabela testów, jakim M300 RTK został poddany, i które przeszedł pozytywnie. Testy zostały przeprowadzone w warunkach laboratoryjnych.
| Nazwa testu | Temperatura testu | Przebieg testu | Wykonane testy |
| Test przechowywania w niskiej temperaturze | -4°C | M300 RTK przechowywany przez 24 godziny | 40 |
| Test włączenia zasilania w niskiej temperaturze | -25°C | M300 RTK z akumulatorami przechowywany przez 2 godziny, następnie włączany i wyłączny. Wielokrotnie powtarzane. | 20 |
| Test pracy w niskiej temperaturze | -25°C | Ciągły lot M300 RTK przez 72 godziny | 20 |
| Test zmiennej temperatury | -25°C/55°C | Ciągły lot M300 RTK przez 72 godziny | 20 |
| Test lotu w niskiej temperaturze | -25°C | M300 RTK z akumulatorami przechowywany przez 2 godziny, następnie przeprowadzany lot testowy. Wielokrotnie powtarzane. | 10 |
| Test przechowywania w niskiej temperaturze (w walizce) | -40°C | M300 RTK przechowywany przez 24 godziny | 10 |
Oryginalny artykuł na blogu DJI: https://enterprise-insights.dji.com/blog/drones-winter-snow-guidelines?fbclid=IwAR01pGIyDiWot081DjnbWIIT04mQVyevyzZdRB22n9MmsfEjT0ba7zCQU9Y
9 listopada firma Sony zapowiedziała wypuszczenie na rynek własnego drona – Sony Airpeak. Z krótkiej informacji możemy się dowiedzieć, że producent planuje powiązać swój nowy projekt z technologią AI. Pokazano również krótki teaser:
Dodatkowo, na stronie projektu widnieje adnotacja o poszukiwaniu potencjalnych partnerów biznesowych ze Stanów Zjednoczonych i Japonii. Start projektu Sony Airpeak planowany jest na wiosnę 2021 roku. I to w zasadzie tyle. Na więcej informacji trzeba będzie poczekać parę miesięcy, ale już teraz można znaleźć kilka tematów do przemyśleń.
Przykładowo, poszukiwania Sony ograniczają się tylko do Stanów i Japonii, więc wcale nie jest pewne, że nowy produkt technologicznego giganta się u nas pojawi (lub pojawi się znacznie później). Druga rzecz to kwestia konkurencji. Nawet tak potężnej firmie trudno będzie wejść na rynek zdominowany przez firmę DJI. Próbowały tego już wcześniej uznane marki, jak choćby GoPro (z opłakanym skutkiem). A moloch z Shenzen nie ma w zwyczaju dzielić się rynkiem. Potwierdza to nie tak dawna sytuacja z firmą Autel. Chwilę po zapowiedzi drona Autel Thermal, kompaktowego drona z kamerą termowizyjną o znośnej rozdzielczości, firma DJI przedstawiła drona Mavic 2 Enterprise Advanced. Nie trzeba chyba wspominać, że główną różnicą tego modelu względem poprzednika jest wyższa rozdzielczość termowizji.
Inna sprawa to konstrukcja. Z krótkiego filmu można wywnioskować, że dron Sony nie będzie zabawką za kilka złotych. Przemawia za tym widoczne ramię z włókna węglowego, masywna budowa dzwonka i dwułopatowe śmigło, przedzielone mocowaniem. Takie rozwiązania znajdowały dotąd zastosowanie tylko w dużych, przemysłowych konstrukcjach. Pytanie tylko czy teaser przedstawia konstrukcję, która faktycznie znajdzie się w Sony Airpeak.
W związku z tak małą ilością informacji pozostaje tylko czekać i mieć nadzieję, że Airpeak nie podzieli losu drona GoPro Karma.
Kilka dni po naszym wpisie (swoją drogą, trochę spóźnionym), Sony zaprezentowało drona Airpeak na targach CES2021.
Sony Airpeak został pokazany w akcji przy okazji prezentacji Sony Vision-S – samochodu elektrycznego:
Poza materiałami video nie dowiedzieliśmy się wiele więcej. Ot tyle, że według producenta Sony Airpeak to najmniejszy dron, współpracujący z kamerami serii Sony Alpha™. Na filmikach widać natomiast między innymi, że dron wykorzystuje gimbal Gremsy T3. Wyraźne są też podobieństwa do produktów firmy DJI. Airpeak, podobnie jak DJI Inspire 2, lata na dwóch bateriach jednocześnie, widoczna jest też prawie identyczna kamera FPV. Można również zauważyć system omijania przeszkód, bliźniaczo podobny do systemu DJI Guidance. Po obejrzeniu materiału, z pewnością możemy natomiast wykluczyć, że będzie to dron kompaktowy. Walizka i sposób mocowania podwozia, bardziej przypominają DJI Matrice 300, niż konstrukcje mieszczące się w plecaku. Trudno jednakże wyrokować na tą chwilę czy Sony Airpeak odniesie jakiś sukces na rynku, ponieważ nie poznaliśmy dotąd żadnych parametrów technicznych. Dla kogo więc nowy dron Sony może być łakomym kąskiem? Potencjalnie, może stać się ciekawym rozwiązaniem dla filmowców zawiedzionych jakością dronów Inspire 2 lub nie mogącym się doczekać kolejnej odsłony popularnego flagowca DJI. Z tym że, jak już pisaliśmy wyżej, DJI nie lubi konkurencji. Czy to więc znak, że niedługo ujrzymy zapowiedź Inspire 3?
Departament Bezzałogowych Statków Powietrznych Urzędu Lotnictwa Cywilnego stworzył krótki tekst, dotyczący przepisów przejściowych i wejścia w życie przepisów UE dla Bezzałogowych Statków Powietrznych. Przedstawia z nim w przystępny sposób co się zmieni od nowego roku.
W telegraficznym skrócie:
Z całym materiałem można się zapoznać TUTAJ.
Firma DJI od lat dzieli i rządzi na rynku dronów. Jedyny segment branży dronowej, w którym dotąd moloch z Shenzhen nie potrafił odnieść sukcesu, to drony wyścigowe. Bo przecież system napędowy Snail trudno nazwać sukcesem. To się może zmienić w najbliższym czasie. Do sieci wyciekły zdjęcia drona wyścigowego o prawdopodobnej nazwie DJI FPV Drone.
Analizując zdjęcia jakie pojawiły się w sieci, można dojść do paru konkluzji. Po pierwsze, DJI FPV Drone będzie najprawdopodobniej kompatybilny z goglami DJI Digital FPV System. To z kolei gwarancja długiego zasięgu, opóźnienia transmisji obrazu również powinny być akceptowalne, pomimo tego że jest to system cyfrowy. Pod grafiką gogli widnieje zdjęcie aparatury sterującej, przypominającej bardziej pad od konsoli niż cegły pokroju Futaby, czy innego FlySky-a. Może to dawać nadzieję na dobrą ergonomię.
Najważniejszym elementem zestawu widniejącego na pudełku jest natomiast sam dron. Budowie wyścigówki daleko do „składaków”. Grube, masywne ramiona diametralnie się różnią od płytek węglowych z regulatorami przymocowanymi na rurki termokurczliwe. Z jednej strony może to być zaleta, ale trzeba pamiętać, o najważniejszej rzeczy jeśli chodzi o wyścigówki – będą się rozbijać. A najbardziej podatnymi na zniszczenie są właśnie ramiona. Dlatego operatorzy wymagają od dronów wyścigowych łatwości i szybkości wymiany podzespołów. Teoretycznie na zdjęciach widoczne są zewnętrzne śruby, które mogą pomagać w szybkiej zmianie ramienia, ale czy tak będzie naprawdę, dowiemy się pewnie dopiero po premierze. Pytanie również czy silniki będą zintegrowane z ramionami, czy będzie je można wymienić niezależnie.
Patrząc na całą obudowę, trzeba też zdać sobie sprawę z innej rzeczy – nie ma mowy, że dron będzie lżejszy, niż 250 gramów. To z kolei może stanowić potencjalne problemy prawne, jeśli chodzi o latanie w niektórych miejscach.
Sama konstrukcja jest bardzo ciekawa. Dron opiera się na dwóch przednich nóżkach i gnieździe baterii z tyłu. Silniki są wyraźnie pochylone do przodu, co zrozumiałe, biorąc pod uwagę fakt, że wyścigówki przemieszczają się, lecąc pod znacznym kątem nachylenia. Wydaje się, że silniki przednie są bardziej pochylone, niż silniki z tyłu, ale może to być złudzenie optyczne. Dobrze widoczny jest natomiast system chłodzenia, na który składa się solidny wlot powietrza z przodu, radiator z tyłu oraz wentylator, widoczny pod prześwitującą obudową. To dobrze, bo temperatury sprzętu z pewnością nie będą niskie.
Kolejnym ciekawym elementem układanki jest przód wyścigówki. Na pierwszy plan wychodzi kamera, obok której widoczny jest silnik do stabilizacji obrazu w osi Tilt. Z jednej strony to może być dobre rozwiązanie, z drugiej jest obawa, że gimbal i kamera będą zbyt podatne na uderzenia. Zwłaszcza, że wydaje się, że kamera jest dość mocno wysunięta do przodu, czyli potencjalnie może być pierwszym elementem, którym dron uderzy w przeszkodę.
Pod kamerą widoczne są natomiast dwa „oczka”, które najpewniej odpowiadają za pozycjonowanie optyczne. Biorąc pod uwagę fakt, że dron podczas lotu będzie mocno pochylony, czujniki te powinny odpowiadać za utrzymanie bezpiecznej odległości od ziemi.
Podsumowując, trudno w tej chwili wyrokować czy nowy dron DJI będzie sukcesem, czy też okaże się klapą. Jednak, pomimo pewnych sygnałów alarmowych i masy znaków zapytania, można na nowy sprzęt chińskiego producenta patrzeć z pewną dozą optymizmu. DJI przyzwyczaiło nas w końcu do wydawania produktów dobrej jakości, a ich decyzje projektowe z reguły okazywały się trafione. Pozostaje tylko kwestia ceny. Patrząc na koszt zakupu kompletnego systemu Digital FPV System, czyli ponad 4000 zł, można mieć zasadne obawy. W końcu sensowne wyścigówki, zbudowane na podzespołach z chińskich serwisów, z aparaturą i goglami to wydatek rzędu 2500 – 3000 złotych. Ale cenę poznamy najpewniej dopiero przy okazji premiery.
Do sieci wyciekło również zdjęcie tabliczki znamionowej. Potwierdziła ona nazwę, ale nie tylko. Dowiedzieliśmy się też, że DJI FPV Drone będzie zasilany akumulatorem 6S (!) o pojemności 2000 mAh.
Przyznaję, że tytuł artykułu brzmi jak tania zagrywka rodem z brukowców, ale przy okazji premiery nowego drona DJI naszła mnie pewna refleksja. DJI Mini 2 wygląda identycznie jak swój poprzednik – Mavic Mini, co się więc zmieniło? Jeszcze pięć lat temu nikomu nie śniło się, że niewielki dron hobbystyczny za ok. 2000 zł (określenie „zabawka” też by tu pasowało) będzie w stanie polecieć na 6 kilometrów, latać pół godziny na baterii, czy robić filmy w 4K. A jednak. Pokazuje to jak galopuje branża dronowa, pomimo tego że to wyścig tylko jednego zawodnika, którym jest moloch z Shenzhen. Nieprzekonanym proponuję cofnąć się myślami o te kilka lat wstecz.
10 lat temu na półki sklepowe trafił AR.Drone – pierwszy pudełkowy, komercyjny dron. Spora zabawka opleciona styropianowymi osłonami śmigieł kusiła chwytliwymi hasłami. Śledzenie obiektów, czy gry w rzeczywistości rozszerzonej, to było na tamte czasy coś wielkiego. W zasadzie AR to nadal rzadko spotykana funkcjonalność. Szybko powstała wersja 2.0, o poprawionych parametrach i paru dodatkowych funkcjach. Problem w tym, że lot był katorgą. Pomimo zastosowania barometru, akcelerometru, czy magnetometru, dronami Parrota rzucało na wszystkie strony. Jeszcze gorzej było przy podmuchach wiatru – masywne styropianowe osłony nie pomagały w stabilizacji. Wiele do życzenia pozostawiała też kamera – w wersji 2.0 to było „całe” 720p. Słaba rozdzielczość szła w parze z brakiem stabilizacji mechanicznej. Już lepiej było przymocować kamerę GoPro do latawca, co zresztą wiele osób robiło. Cena? 1200 zł. Dziś za podobne parametry płaci się stówkę w markecie.
W 2013 roku pojawił się DJI Phantom, a kamera GoPro w końcu uwolniła się od latawców. Nadal brakowało gimbala, więc materiał był mocno roztrzęsiony, ale parametry lotne były, jak na tamte czasy, wyjątkowo solidne. Był to piewszy dron, którym nawet osoby nie będące modelarzami mogły latać z względną przyjemnością. Korzystając z okazji pochwalę się, że nasz firmowy Phantom 1.1.1 nigdy nie miał crasha i czeka grzecznie w walizce na uzyskanie statusu białego kruka. Stan Igła!
Na koleją rewolucję trzeba było czekać do pojawienia się Phantoma 3. DJI ostatecznie zakończyło przelotny romans z firmą GoPro i zaczęło produkować drony z własnymi kamerami na 3-osiowych gimbalach. Wraz z premierą Phantoma 3 Advanced i Professional, drony przestały być tylko nowinką techniczną – zdjęcia i filmy wykonane z ich pomocą w końcu prezentowały sensowny poziom i nie było wstydu, żeby się takim materiałem pochwalić. Istniały już wtedy profesjonalne drony do filmowania, jak chociażby sprzęt firmy Freefly, ale żaden nie był tak przystępny w obsłudze. No i nie trzeba było wydawać dziesiątek tysięcy złotych.
Kolejnym kamieniem milowym był pierwszy DJI Mavic. Solidna kamera na 3-osiowym gimbalu, zamontowana na dronie ze składanymi ramionami, mieszczącemu się w (dużej) kieszeni. Teoretycznie takiego drona można było zabrać wszędzie. Największym problemem tego modelu był jednak gimbal – bardzo awaryjny i podatny na uszkodzenia. Cena też nie zachęcała – ok. 4000 zł za wersję z aparaturą sterującą. Można było też sterować smartfonem, ale nie oszukujmy się – to droga przez mękę.
I tu wracamy do DJI Mini 2. Niby kolejny Mavic, niby wygląda tak samo jak poprzednik. Ale jeśli spojrzeć na to tak, że jeszcze pięć lat temu za podobne parametry trzeba by było wydać przynajmniej 10 razy tyle, zasadność nowego drona DJI zaczyna mieć sens. Zwłaszcza, że urządzeniom o takim zasięgu, podobnym czasie lotu i z sensownymi kamerami daleko było wtedy do kompaktowości. Na takie parametry pozwalały tylko „żyrandole” metrowej rozpiętości, chowane do ciężkich walizek, często nie mieszczących się w drzwiach. Konfiguracja takiego sprzętu potrafiła wynieść nawet tydzień, a samo przygotowanie platformy to lotu trwało nawet kilkanaście minut. Warto spojrzeć na DJI Mini 2 mając to na uwadze. Teraz wyciągamy Mavica z kieszeni lub torebki, uruchamiamy go w parę sekund, ulatniamy z ręki i po minucie mamy zdjęcie, albo film dobrej jakości. I robimy to paroma kliknięciami.
To pokazuje jak olbrzymi skok technologiczny odbywa się na naszych oczach. A wszystko za sprawą firmy DJI, która paradoksalnie jest często posądzana o wydawanie sprzętu nie wnoszącego wiele nowości względem poprzednich modeli. Chińskiego producenta można nie lubić, ale trzeba przyznać, że zna się na biznesie. Każdy kolejny dron to bardziej ewolucja, niż rewolucja, lecz kiedy pojawia się nowy sprzęt, nawet sceptycy potrafią docenić szybkość postępu branży dronowej.
Dwa tygodnie temu dostaliśmy DJI Matrice 300 na dwa dni na testy. To stanowczo zbyt mało czasu, aby dowiedzieć się o tym sprzęcie tyle, ile byśmy chcieli wiedzieć. Trochę się jednak wyklarowało.
Udało się nam zgrać w czasie z Instytutem Rolnictwa Precyzyjnego, z którym odbyliśmy loty testowe. Zawitała do nas również firma SoftBlue, która wymierzyła nowego Matrice’a pod swoje czujniki do badania jakości powietrza.
Jeśli chodzi o standard wykonania, jest bez zarzutu, ale do tego DJI już zdążyło przyzwyczaić. Walizka transportowa jest tym razem bardziej przemyślana. W Matrice serii 200 były problemy z włożeniem anten RTK bez poniszczenia pianki EPP. Tutaj wszystko jest spasowane jak należy, a drona wyciągamy z walizki za uprzednio zamontowane podwozie – to bardzo dobre rozwiązanie. M300 jest wyraźnie większy od poprzednika, ale nadal jest równie praktyczny w transporcie. Czasy, kiedy trzeba było mierzyć otwór drzwiowy, żeby sprawdzić czy walizka od Matrice 600 przez nie przejdzie, już ewidentnie minęły. DJI rozwiązało problem związany z ryzykiem wysunięcia się akumulatora w banalny, a przy tym genialny sposób. Po wsunięciu baterii przekręcamy o 90° blokadę, zabezpieczającą oba akumulatory w portach. Wizualnie zastanawiający jest wskaźnik odporności na wodę i pył IP45, biorąc pod uwagę fakt, że na górze obudowy znajduje się duży wywietrznik z wentylatorem.
Razem z dronem przyjechała do nas kamera Zenmuse H20T, czyli urządzenie składające się z sensora termowizyjnego, kamery z zoomem, kamery z obiektywem szerokokątnym i dalmierza. I tu zaczęło się robić ciekawie. Wystarczyło zaznaczyć obiekt oddalony o kilkaset metrów, żeby się przekonać, że jeśli chodzi o algorytmy śledzenia, DJI nie próżnowało. Kamera z zoomem automatycznie dostosowywała przybliżenie do oddalającego się obiektu. Funkcja Smart Track radzi sobie ze śledzeniem, nawet jeśli obiekt na chwilę zniknie z pola widzenia. Jeśli chodzi o stabilizację to również jest lepiej w porównaniu np. z Zenmuse Z30 – wyraźne jello pojawiło się dopiero na przybliżeniu z zoomem cyfrowym.
Jeżeli chodzi o termowizję, początkowo zdziwił nas brak funkcji MSX, czyli nakładania obrazu z sensora RGB na obraz termowizyjny. Tajemnica się rozwiązała gdy okazało się, że tym razem termowizja nie jest sygnowana przez firmę FLIR, a funkcja MSX jest dedykowana tylko dla sensorów tego producenta. Mimo to, obraz jest wyraźny, a obiekty o wyszukiwanych temperaturach są rozpoznawalne ze 100 i więcej metrów.
Pozostając w kwestiach software’owych, świetnie prezentują się wskaźniki i informacje o locie w aplikacji. Początkowo byliśmy sceptyczni, czy takie informacje jak np. wirtualny horyzont są w ogóle potrzebne, ale trzeba przyznać, że wszystko jest bardzo czytelne i może się przydać w wielu nietypowych sytuacjach.
Jeśli chodzi o sam lot – stabilizacja jest obłędna. Lataliśmy w dość wietrzny dzień, a Matrice 300 w zawisie stał jak wbity. Porównaliśmy stabilizację zawisu z naszym M210 RTK, czyli dotychczasowym wyznacznikiem stabilizacji lotu. Trzysetka wypadła w tym porównaniu lepiej. Jedyny zgrzyt pojawił się w trakcie gwałtownego manewru lotu tyłem ze zmianą kierunku lotu o 180°. M300 zaczynał szarpać, jakby uruchamiały się procedury bezpieczeństwa, alarmujące o zbytnim pochyleniu drona. Jesteśmy jednak pewni, że to kwestia ustawienia, do którego nie zdążyliśmy dotrzeć podczas testów lub drobny błąd software’owy, który zostanie szybko skorygowany aktualizacją.
Zauważyliśmy też, że podczas lotu z dużą prędkością śmigła pojawiały się w kadrze. I to nie w kadrze kamery FPV, co by było zrozumiałe, ale w podglądzie z H20T. To zasługa wirników skierowanych ku dołowi. Ta informacja nie zmartwiła nas jednak, bo Matrice 300 nie jest sprzętem do filmowania, a chyba nikt nie wykonuje prac inspekcyjnych latając z prędkością powyżej 40 km/h. Trzeba też zauważyć, że kamera była podwieszona od dołu, a istnieje jeszcze mocowanie górne.
Czas lotu podawany przez producenta nie jest specjalnie wyolbrzymiony. Matrice 300 z podwieszonym Zenmuse H20T latał ok. 40 minut, co jest bardzo dobrym wynikiem. Co do zasięgu – odlecieliśmy M300 na ok. 2 kilometry i nie zauważyliśmy żadnych zakłóceń. Zdajemy sobie sprawę, że to znacznie bliżej niż maksymalne 8 km podawane przez producenta, ale niestety zabrakło czasu na test odległości. Z kronikarskiego obowiązku trzeba też wspomnieć, że podczas jednego przelotu dron zaczął gubić sygnał po ok. kilometrze. Wskazywało to na ewidentne zakłócenia w miejscu, w którym lataliśmy. Nie należy jednak nadinterpretować tego przypadku, bo nie jest powiedziane, że inny dron poradziłby sobie lepiej. Sytuacja była jednorazowa i w tym momencie niemożliwa jest jej pełna ocena.
Warto też wspomnieć o ładowarce, tym razem w formie solidnej walizki transportowej. Akumulatory TB60 ładowały się od stanu naładowania 20% do 100% w ciągu ok. 45 minut. Walizka od strony konstrukcyjnej jest dużo lepiej pomyślana niż np. DJI Aeroscope, gdzie można było przypadkowo wyłamać port USB podczas zamykania. Kable są tutaj lepiej przemyślane, a sama walizka ma plastikową blokadę, chroniącą przez przypadkowym zamknięciem.
Podsumowując, DJI Matrice 300 jest z pewnością godny uwagi, choć nie jest sprzętem idealnym i parę drobiazgów można jeszcze poprawić. To aktualnie najbardziej zaawansowany technologicznie dron z segmentu Enterprise, przynajmniej jeśli chodzi o urządzenia gotowe do lotu. Na pierwszy rzut oka DJI naprawiło wiele bolączek, trapiących poprzednie modele serii Matrice. Jeśli zaś chodzi o wady, to poza spostrzeżeniami z testów, warto zwrócić uwagę na specyfikę urządzenia i możliwe problemy wieku dziecięcego. Przykładowo, operatorzy wykonujący zlecenia w branży geodezyjnej muszą się uzbroić w cierpliwość, ponieważ DJI nie zapowiedziało jeszcze żadnego sensora z wystarczająco dużą matrycą, spełniającą wymagania dotyczące ortofotomap.*
Zdajemy sobie sprawę, że to niewiele informacji, niestety czas nie pozwolił na szersze testy. Teraz czekamy na własny egzemplarz, aby poznać ten model w pełni. Korzystając z okazji, chcemy podziękować za udostępnienie platformy testowej dystrybutorowi – firmie InnPro.
* [Aktualizacja] Na sensor, o którym wspominaliśmy nie trzeba było długo czekać. Mowa o Zenmuse P1 – kamerze, która, przynajmniej na papierze, bije na głowę dotychczasowy najsensowniejszy wybór dla geodetów, czyli Phantoma 4 RTK. Tego samego dnia co P1, swoją premierę miał sensor LIDAR Zenmuse L1.
Od wielu lat sprzedajemy drony zarówno amatorskie jak i profesjonalne.
W ostatnich latach oferta poszerzyła się o produkty pochodne wspomagające prace zarówno fotografów jak i operatorów kamer, zarówno naziemnych jak i podpiętych do dronów. Zwiększyło się również zapotrzebowanie na drony wykorzystywane do różnego rodzaju inspekcji technicznych, jak również do celów zastosowań geodezyjnych.
Staramy się zawsze wychodzić naprzeciw potrzebom naszych klientów zdając sobie sprawę z tego, że wejście w świat dronów jest czasami związane ze znacznymi kosztami. Zakupowi pierwszego drona towarzyszą zwykle duże emocje i konieczność legalizacji latania poprzez ukończenie kursu operatora drona, a następnie zdania państwowego egzaminu i uzyskania Świadectwa Kwalifikacji VLOS lub BVLOS. Staramy się, aby wejście w „lotnictwo dronowe” otwierało nowy etap w życiu naszych klientów.
Kilka lat temu przyjechali do nas nowi klienci, małżeństwo artystów fotografików z Torunia, Marka i Jadwigi Czarneckich. Mieli dużo planów fotograficznych i do zakupu wybrali drona DJI Inspire 2. Ukierunkowaliśmy ich na kursy i egzaminy VLOS.
Po jakimś czasie otrzymaliśmy informacje o pomyślnym zdaniu przez Marka egzaminu VLOS i rozpoczęcia latania „na legalu”. Co jakiś czas przyjeżdżali do firmy, pokazywali co robią dronem, pytali się o nowości i uzupełniali akumulatory, które są sporą inwestycją, ale poszerzają zakres i możliwości wykonywania zdjęć i filmów.
W 2018 roku zostaliśmy zaproszeni na wernisaż wystawy „Kształt wody”, który miał miejsce w Centrum Sztuki Współczesnej w Toruniu. Olbrzymie wydruki o dwumetrowej podstawie zrobiły na nas olbrzymie wrażenie. Okazało się, że wykonane są w technologii Digigraphie firmy Epson z gwarancją niezmienności koloru minimum 70 lat.
Później oglądaliśmy kolejne ich projekty dronowe, w tym projekt „Miasta Kujaw i Pomorza” w pionowych panoramach wykonanych z drona. Wydają kolejne albumy, a albumy zdobywają nagrody na konkursach wydawnictw książkowych.
Kilka razy uczestniczyliśmy w sesjach fotograficznych będących kontynuacją ich projektu „Nasz Bezpieczny Świat”. Nocne zdjęcia z drona i z ziemi, z wykorzystaniem mocnego oświetlenia LED podczepionego pod drona wyzwoliły nowe możliwości fotograficzne u Marka.
Odwiedzaliśmy ich w studio i pracownię, gdzie oglądaliśmy wspaniałe wydruki fotografii, w tym również panoram, które są pasją Marka i Jadwigi. Fotografie są dostępne w ich galerii autorskiej www.fotogallery.eu, a projekty autorskie prezentują na stronie www.marekczarnecki.eu.
Sprzedając drony nowym klientom nigdy nie wiemy czy jeszcze się z nimi spotkamy i jaką rolę drony będą odgrywały w ich życiu. Czasami obserwując sukcesy i pasję klientów odczuwamy zadowolenie z pracy, w której oprócz prozy dnia codziennego pomogliśmy realizować marzenia i wspomagać kreację.
Własna działalność powoduje czasami spotkania z ciekawymi ludźmi.
W ostatnich latach temat badania jakości powietrza za pomocą dronów pojawia się coraz częściej. Zainteresowanie zagadnieniem wykazują zwłaszcza urzędy miast i gmin zmagających się z narastającym problemem smogu. Powstało już kilka systemów, które – z większym lub mniejszym powodzeniem – potrafią zbadać poziom zanieczyszczenia powietrza również za pomocą platformy lotniczej. Jednym z urządzeń do tego celu jest Airdron – system powstający w bydgoskiej firmie SoftBlue SA. Jako że czujniki antysmogowe są bardzo złożonymi urządzeniami, a ich odbiorcą docelowym są często jednostki publiczne, bardziej zainteresowane wynikami, niż technikaliami, postanowiliśmy zadać przedstawicielowi producenta kilka podstawowych pytań. Mamy nadzieję, że poniższe odpowiedzi na nasze pytania rozwieją niektóre wątpliwości.
SoftBlue AirDron to profesjonalna głowica pomiarowa służąca do badania jakości powietrza. Dedykowana jest do zastosowania z bezzałogowymi statkami powietrznymi (dronami).
Głowica pomiarowa AirDron jest w pełni autonomiczna jeśli chodzi o dokonywanie, zapisywanie i przesyłanie wyników pomiaru jakości powietrza, posiada też własne źródło zasilania. W celu wykorzystania potencjału urządzenia, aby odróżnić go od stacjonarnych stacji monitoringu powietrza, zaprojektowaliśmy system AirDron, aby działał w zestawie z bezzałogowym statkiem powietrznym, ale sprawdzi się również zamontowany na samochodzie.
Dokładamy wszelkich starań żeby zapewnić najwyższą jakość pomiaru. W głowicy pomiarowej instalujemy indywidualnie kalibrowane sensory renomowanych europejskich producentów, które przechodzą dodatkową kontrolę jakości u nas w laboratorium po zainstalowaniu w głowicy pomiarowej.
Głowica pomiarowa jest standardowo wyposażona w czujnik pyłu zawieszonego mierzący standardowe frakcje pyłu PM2.5 i PM10. Istnieje opcjonalna możliwość skalibrowania czujnika na niestandardowe frakcje na specjalne zamówienie. Klient indywidualnie dobiera zestaw czujników gazu wedle potrzeb, spośród listy wymienionych na stronie producenta.
Jako producent głowicy pomiarowej AirDron przykładamy dużą wagę do rzetelności dokonywanych pomiarów. Stosujemy indywidualnie kalibrowane czujniki, które przechodzą dodatkową wewnętrzną kontrolę jakości z wykorzystaniem pyłu wzorcowego i gazów wzorcowych. Wskazania czujników są ponadto kompensowane w zależności od warunków środowiskowych takich jak temperatura i wilgotność powietrza.
Jesteśmy w stanie przygotować montaż pod niemal dowolnego drona, który jest w stanie unieść masę min. 2 kg. Standardowe sposoby mocowania pozwalają na zamontowanie głowicy pod dronem z serii DJI Matrice 600, DJI S900, DJI S1000 oraz zbliżonych rozmiarów konstrukcje własne. Mamy za sobą również udaną adaptację specjalnej wersji głowicy do drona z serii DJI Matrice 200.
Tak, przez nasze Centrum Badawczo – Rozwojowe. Posiada również certyfikat kalibracji oraz deklaracje CE.
